บทความ

...เจ้าเห็นข้าเป็นอะไร... แล้วเว่ยอิงตอบว่า “ข้าเคย(ย้ำว่า ข้าเคย) ..คิดว่าเจ้าเป็นสหายที่ดีที่สุด / ซึ่งนั่นคืออาการที่ฟ้องว่าเขาช่างโดดเดี่ยวและไม่มีคนเข้าใจ แม้หลานจ้านจะบอกหรือตอกย้ำว่าเขายังเป็นเช่นนั้น แต่คนประเภท Extrovert แบบเว่ยอิง เรียนรู้จากการแสดงออกที่ชัดเจนเท่านั้น

แล้วเขาเองก็ไม่เคยรับรู้อะไรได้ผ่านสีหน้าหรือการแสดงออกอันน้อยนิดจากหลายจ้าน
ยิ่งไปกว่านั้น ที่ปู๋เย่เทียน พิธีสาบาน บนหลังคา เขาบอกว่า “ฉันน่ะ รู้ว่าคงจะมีสักวันนึงที่พวกเราต้องมาสู้กันจริงๆ แบบนี้”
ยิ่งการเหินเวหาจากหลานจ้านพุ่งเข้าหา ยิ่งชัดว่าภาษากายนี้ ไม่ใช่สหายดั่งที่คิด

เป็นเรา เราอาจจะต้องการอ้อมกอดจากสหายรักที่อยากมาหยุดเรามากกว่าชูดาบจะแทงเรา /
ประกอบกับการสูญเสียทุกอย่างที่ตั้งใจทำ ทั้งการปกป้องผู้บริสุทธิ์ตระกูลเวินไม่ได้ /
ทั้งถูกตราหน้าเกลียดชัง มีแต่คนอยากเห็นเขาตาย ทั้งสูญเสียศิษย์พี่
กับเจียงเฉิงที่ไม่ต้องการ คนๆนึงที่จิตตกขนาดนี้เจอ..

เจอพลังมารที่ยากจะควบคุมไปอีก หลายๆเรื่องประดังประเดเข้ามาจนไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้ว
ทางออกเดียวก็คือ “ฆ่าตัวตาย” ไม่ต้องเสียใจใดๆอีก...ภายหลัง 16 ปี
เว่ยอิงถามหลายจ้านว่าทำไมถึงช่วย
เขาบอก “รู้สึกผิดที่เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า ที่ปู่เย่เทียน”
คิดดูว่าคนเก็บอารมณ์แบบหลานจ้าน..

ไม่เคยแสดงอารมณ์ทางสีหน้าใดๆ ก็มีเพียงครั้งนั้นครั้งเดียวที่ตกใจเหมือนสูญเสียของรักที่สุดไป
(คน Introvert แบบหลานจ้าน เคยสูญเสียแม่มาก่อน ที่เขาปิดใจตอนเจอเว่ยอิงแรกๆก็เพราะหวั่นใจว่าหากรักก็จะสูญเสียสักวัน
เคยมีซีนที่เขาอยากขังเว่ยอิงไว้ที่กูซูไง) แต่พอเขาตายยิ่งชัดว่าตนรักเขา

ความรู้สึกผิดและอยากปกป้องดูแล หวงแหน มันเลยแสดงออกได้มากขึ้น
แม้ปกตินิสัยจะมีข้อจำกัดในเรื่องนี้ / ส่วนตัวคิดว่า เขาคงคิดแหละว่าหากแสดงออกให้มากกว่านี้
ให้เว่ยอิงรู้แต่ต้น ก็คงไม่ต้องเสียเขาไปถึง 16 ปี
ไล่ดีดฉินถามวิญญาณไปเรื่อยอย่างไร้วี่แวว / แต่ก็นับว่าคนแบบนี้มีอยู่จริงบนโลก

ดังนั้น หากคิดว่าเขาสำคัญ ดูหลานจ้านเป็นตัวอย่างว่า
ข้อจำกัดในความไม่แสดงออกให้คนรักเห็น มีผลมากๆ
แม้จะพยายามสื่อสารแค่ไหน
แต่หากคนรักของเราเขาสามารถรับรู้ได้จากการกอดที่ไม่ใช่คำพูด
รับรู้จากถ้วยแกงรากบัว ไม่ใช่การถามแล้วไม่ตอบ
มันคงทำให้เวลาอยู่ร่วมกันมีความสุขมากกว่านี้ *_*