ตอนที่ 1

เทวาพิทักษ์

ผมเป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึง เกิดในครอบครัวของปราชญ์ชาวบ้านที่รับรักษาอาการเจ็บไข้ได้ป่วย ตามความรู้การแพทย์โบราณที่ได้รับตกทอดจากรุ่นสู่รุน  

ใครๆในละแวกนี้จึงเรียกพ่อผมว่า พ่อหมอ บ้างก็เรียกแม่ผมว่า "ผีฟ้า"
    
         ตัวผมชื่อ สินทราย บ้านอยู่บนดอยที่จังหวัดเชียงใหม่ และใช่ ผมเป็นคนเหนือล้านนา แต๊ๆ ที่อู้กำเมืองได้ พ่อกับแม่ของผมเล่าว่าบรรพบุรุษต้นตระกูลบ้านของผมเป็นนักดนตรี

มีวิชาดนตรีทั้งเครื่องดีด สี ตี เป่า ที่ช่วยบำบัดจิตใจผู้คน และใช้รักษาอาการคนที่มักฝันร้ายหรือนอนไม่หลับอีกด้วย ผมจึงได้มีโอกาสเรียนรู้ และเล่นเครื่องดนตรีเหล่านั้นตั้งแต่สมัยยังเป็นวัยละอ่อน

จนตอนนี้ฝีมือของผมนับว่าหาตัวจับได้ยากจริง ๆ  และพรสวรรค์นี้เอง มันได้เปลี่ยนชีวิตผมจากเด็กวัย 18 ปีที่แสนจะธรรมดา ให้กลายเป็นชีวิตที่น่าอัศจรรย์ใจ

.

.

18 ปีที่แล้ว....

.

.

“อุแง๊ แง แง แง” เสียงเด็กน้อยทารกร้องมุแงงง ตกใจตื่นกลางดึก คนเป็นแม่รีบลุกจากเตียง เดินมายังเปลเด็กที่อยู่ด้านข้าง คนเป็นพ่อลุกไปเปิดไฟเพื่อจะได้หาสาเหตุให้ชัด

“โอ่เอ๊ โอ่เอ๊ พ่ออุ้ยเอ้ยยย!! มาฮ้องขวัญหื้อละอ่อน สักกำ... ขวัญเอ้ย ขวัญมา” แม่ประคองลูกน้อยไว้แนบกาย ตะโกนเรียกผู้เฒ่าที่กำลังวิ่งเข้ามาถือขันพร้อมของไหว้สาทั้งพานใส่หมากธูปเทียน ผ้าแดง ข้าวสาร เงินเหรียญบาท

“อ่ออ๊อย ขวัญได้มาตกหกตกหาย ขอฮื้อเมียอยู่กับเจ้าจิ่มเน้อ” พ่อเด็กใช้ช้อนสีทองสวิงแกว่งไปมาตักขึ้นรอบตัวเด็กน้อยเหมือนหยิบช้อนของที่ตกหล่น นั่นก็คือ เก็บขวัญหรือสติให้เข้ากลับคืน

ขณะแม่กำลังอุ้มเด็กน้อยไว้บนตัก มือซ้ายพลางลูบหัวขนาดเล็กกว่าฝ่ามือเพื่อปลอบขวัญ ทั้งสามีภรรยาในบ้านไม้นั่งมองผู้เฒ่าทำพิธี

“สินทรายเอ้ย เอ็งฮ้องหาหยังกุกคืนเล้ย” พ่อเอ็ดเด็กน้อยที่หลับคาอ้อมกอดแม่

คนเป็นแม่สีหน้าเป็นกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด ทั้งคู่ฝากความหวังไว้กับพ่อเฒ่าที่กำลังทำพิธีแล้วสวดพูดพรึมพรำเป็นภาษาคำเมือง

“พ่อเกิดแม่เกิด แม่ซื้อเหย 3 มื้อลูกผี 4 มื้อลูกคน ฮารับซื้อไว้เลี้ยงคนเดียว” ผู้เฒ่ามีเคราคนหนึ่งนำเงินเหรียญมาซื้อเด็ก โดยวางไว้รอบๆตัวพร้อมกับเครื่องเซ่นไหว้

จากนั้นเอาข้าวเหนียวมาปั้นแล้วจิ้มไปที่ตัวเด็กและโยนทิ้งไป 3 ครั้ง ตั้งใจรับซื้อเด็กไม่ให้ผีสางมารบกวน พร้อมขมวดปมด้ายมัดผูกข้อมือข้อเท้าสวดคาถา 

“สินทรายเอ้ยยย ขวัญเอยขวัญมา อยู่กับเนื้อกับตั๋ว” ผู้เป็นพ่อตั้งจิตมั่น เริ่มบริกรรมคาถา อัญเชิญเทวดาประจำกายมาปัดเป่าเพทภัยแก่บุตรชายของตน อักขระเรืองแสงสีเขียวนวล

เสมือนเทพเทวาตอบรับคำอัญเชิญ ผู้เป็นแม่บรรจงใส่สร้อยข้อเท้าให้แก่เขา เรียกขวัญกลับคืนดังเดิม

“นะโม เทวา โอม เทวา พิทักษ์ ปกปักษ์ คุ้มเกล้า” ผู้เป็นพ่อตั้งจิตมั่น เริ่มบริกรรมคาถา เพื่ออัญเชิญองค์เทพเทวดาประจำกายมาปัดเป่าเพทภัยแก่บุตรชายของตน

อักขระเรืองแสงสีเขียวนวลปรากฏที่สร้อยกำไลข้อเท้า เสมือนเทพเทวาตอบรับคำอัญเชิญ ผู้เป็นแม่บรรจงผูกข้อไม้ ข้อมือเรียกขวัญ

จากนั้นทารกน้อยก็ค่อยๆสงบนิ่ง เงียบเสียงร้องลงด้วยเครื่องรางวิเศษที่เป็นสร้อยข้อเท้าเงินลงลายอักขระโบราณ ข้างในเป็นงาช้างเผือกสมบัติตกทอดจากบรรพบุรุษ

ผมคือเด็กคนนั้น ผมนอนหลับยากมาก เรียกได้ว่าเป็นโรคประจำตัวก็น่าจะพอได้ แถมกลัวผีเป็นที่หนึ่ง พอฟ้ามืดปุ๊ป ผมก็จินตนาการไปไกลมากทีเดียว สร้อยข้อเท้าของพ่อกลายเป็นเครื่องรางคู่กาย ที่ส่วนปลายมันมีกระดิ่งเม็ดเล็ก ๆ พ่อบอกว่าอันนี้ศักดิ์สิทธิ์มาก

ใช่แล้ว ตั้งแต่ผมใส่เจ้านี่ ผมก็ไม่มีอาการผวาตื่นเพราะฝันร้ายอีกเลย เผลอๆ ที่ขี้เซาจนตื่นไปโรงเรียนสายก็อาจจะเป็นเพราะสร้อยข้อเท้าเงินอันนี้เป็นแน่ เรื่องนี้ผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จนกระทั่งผมอายุได้ 18 ปีบริบูรณ์ ด้วยความคิดที่ว่าเราโตแล้วและผู้ชายใครเขามาใส่สร้อยกุ๊งกิ๊งกัน แถมเป็นสร้อยข้อเท้าอีก ไปโรงเรียนสมัยเด็กอนุบาลก็ถูกเพื่อนแกล้งถอดออกตอนนอนหลับกลางวัน กว่าบรรดาครูและเพื่อนๆจะเข้าใจผมได้ ก็เล่นเอาผมโดนผีอำ ผีหลอกฝันผวาไปหลายที แม่ผมเลยให้ผมอยู่แต่ที่บ้าน ไม่ต้องไปเรียนกับเพื่อนๆ จะได้ไม่ต้องถูกแกล้งอีก แม่กับพ่อก็เลยเป็นครูสอนเองเลย สบายจะตาย นั่งๆนอนๆกินสตรอเบอรี่ที่ไร่ แล้วก็วิ่งเล่น

คืนนี้อายุครบ 18 ปีพอดี ไม่ได้ฝันร้ายมานานแล้ว คงเป็นแค่เฉพาะตอนเด็กๆละมั้งอาการผีหลอกเนี่ย เลยถอดกำไลออกสักหน่อย ถ้าไม่มีเหตุการณ์อะไร ก็จะได้บอกพ่อกับแม่สักที

และในคืนนั้นเอง นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน ผมต้องผวาตื่นมากลางดึกเพราะเสียงร้องอันโหยหวน แสบโสตประสาทจนทำให้ผมข่มตาหลับลงไม่ได้เลย และไม่นานผมก็เหมือนคนสติไม่สมประกอบเลย เหมือนมีอะไรบางอย่างจะเข้ามาแทรกในร่างกายของผม และพยายามผลักผมให้ออกไป

“ฮ่า!! ฮ่า ฮ่า!!”  “ฟ้ามืด ฟ้ามัวแล้ว ถึงเวลาของหมู่เฮา”  “เห่อ เห่อ เห่อ!!!”  

“อีป้อ นี่มันเสียงฮ้องของสินทรายแม่นก่อ” 

“แต๊อี้” ผู้เป็นแม่ฉุกคิดได้ รีบดึงพ่อเข้ามาหาสินทรายในห้องนอนทันที ส่วนตัวผมตอนนี้ เอาแต่พล่ามร้องและหัวเราะแบบคนควบคุมตัวเองไม่อยู่ นี่มันคล้ายอาการของวิญญาณผีที่กำลังยึดร่าง ซึ่งผมเห็นพ่อเวลารักษาคนไข้ที่มาให้ช่วยอยู่บ่อยๆ แต่คราวนี้คนไข้กลับเป็นผมเสียเอง

“สินทราย! สินทราย!” พ่อตะโกนเรียกพร้อมเขย่าร่างกายที่นอนอยู่ของผม ผมก็พยายามร้องตอบ รู้สึกเหมือนตะโกนสุดแรงแต่ไม่มีเสียง ลืมตาก็ไม่ขึ้น ความเคว้งคว้างคืบคลานเข้ามาทำให้ค่อยๆไม่ได้ยินเสียงพ่อ ทันใดนั้นเอง ก็เหมือนมีมือเย็นๆของใครราว 3-4 คน ดึงแขนผมให้ลุกจากเตียง ตัวผมถลากระเด็นออกกระแทกพื้น

“อีป้อ นี่บ่แม่นสินทราย” แม่คุยกับพ่อ ขณะนัยน์ตาของสินทรายกำลังเบิกโพลง เส้นเลือดฝอยในตาแดงสีเข้มชัด

ผมรู้ตัวทันทีว่านั่นไม่ใช่ผม ผมถูกดึงวิญญาณ! และกำลังถูกใครก็ไม่รู้สิงสู่เข้าร่างไป ผมยืนอยู่ที่ปลายเตียง กำลังมองแม่ที่กอดร่างของผม

แต่ที่สิงร่างผมอยู่มันเป็นใครก็ไม่รู้ ขณะนี้เหมือนผมมี 2 ร่าง อย่างกับวิญญาณผมได้หลุดออกมา พ่อเห็นเช่นนั้นจึงรีบดูที่ข้อเท้าผม 

“สินทรายมันถอดสายขา” พ่อดูหัวเสียมากที่เห็นสร้อยข้อเท้าวางถอดอยู่ แม่ก็ดูตกใจมากเช่นกัน สีหน้าทั้งสองไม่สู้ดีเลย

ส่วนผมก็ยืนคอตกน้ำตาคลอๆอยู่ที่ปลายเตียง ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้หญิงก้องกังวาลคล้ายคนแก่ที่โกรธเกรี้ยวปนความสะใจ เปล่งเสียงออกมาจากร่างของผม

“เฮอๆๆ เป๋นจะไดล่ะ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ของตระกูลคีตธร” เสียงเย็นยะเยือกหลอนสติ ทำให้ผมหวนนึกถึงวัยเด็ก ตอนที่ฝันร้ายอยู่บ่อยๆ

“ฮาผ่อวันนี้มาเมินนัก” “คิงคงบ่ลืมแม่นก่อ เห้อๆๆๆ” เสียงกระหยิ่มยิ้มย่อง สื่อให้รู้ว่าเจ้าตัวคงรอมานานแล้ว 

พวกวิญญาณร้ายที่โกรธแค้นครอบครัวของผมที่ตั้งแต่บรรพบุรุษมาต่างใช้วิชาคนธรรพ์ขับไล่ มันคงรอเวลาให้ถึงวันนี้สักที วันที่ผมผู้เป็นทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลคีตธรได้ถอดเครื่องรางของเทพ

ดวงตาแดงก่ำหลายดวงของพวกมันมองมาที่กายละเอียดของผมซึ่งยืนอยู่อย่างกระหายเลือด แล้วมันรีบพุ่งตรงเข้าไปที่ร่างของผมซึ่งนอนอยู่ เหมือนคนหิวโหยที่ต่างพากันแย่งชิงกันเพื่อสิงร่างนั้น

พ่อของสินทรายจำผีร้ายตนนี้ได้ เมื่อสมัยที่ผมยังเด็ก ก็มันนี่แหละครับที่ทำให้ทำร้องไห้ทุกคืน

“ไอ่ผีนรก ฮากึ๊ดว่าคิงจะสำนึก โถถถ... ยอมขายเศษวิญญาณหื้ออ้ายพวกภูตอสูรร้าย”

พ่อของผมตะคอกดัง มันคือหมอไสยเวทย์ที่รับจ้างทำคุณไสยใส่ชาวบ้านเพื่อหวังลาภสักการะ แรกเริ่มมันก็เป็นหมอเวทย์ดีๆ เหมือนกับครอบครัวผม แต่ระยะหลังมีคนเล่าว่าหมอเวทย์คนนี้ใช้เวทย์ไปในทางที่ผิด

หลอกชาวบ้านเพื่อเอาเงิน เอาของมีค่า ไม่ได้มีเจตนารมณ์ของการเป็นหมอเวทย์ที่ดี คุณปู่ของผมจึงไปปราบ เหตุการณ์นั้นเองสร้างความคับแค้นใจให้กับมัน จนนำไปสู่การขายวิญญาณให้แก่อสูรแห่งความมืด และรอวันเวลากลับมาล้างแค้นครอบครัวผม

.

.

“อีผีวอก ใค่เจ๊บตั๋วกะ ออกไป๋จากร่างลูกฮา..บัดเดี๋ยวนี่ !!! ขะใจ๋โวยๆ!!!” 

.

.

          เสียงตะเบงขู่ร้องของพ่อดูน่ากลัวขึ้น แล้วก็ท่องมนต์คาถา เป่าพ่นใส่กลางกระหม่อมที่ร่างกายอันขาดสติ ผีตนนั้นกระเด็นหลุดออกจากร่างของผม ซึ่งตอนนี้ดูสงบนิ่งอย่างกับคนที่ตายไปแล้ว มันกระโจนออกมาแล้วหันหน้าส่งเสียงคำรามใส่ผมทันที จากนั้นมันก็เปลี่ยนเป้าหมายกระโจนใส่ผมแล้วฉุดกระชาก ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ จึงตั้งสัจจะอธิษฐานว่า หากมีบุญให้รอดชีวิตกลับไป จะตั้งใจสืบทอดวิชาของพ่อปู่อย่างสุดความสามารถเลย ในขณะที่ผมกำลังยื้อฉุดกระชากหนีแรงที่จับดึงอยู่นั้น พ่อพรมน้ำมนต์ใส่ตัวร่างกายผมที่นอนอยู่ ละอองน้ำมนต์กลายเป็นเกราะสีทองหุ้มร่างของผมไว้ เสียงผีร้ายร้องด้วยความเกรี้ยวกราด ดูท่ามันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“แม่เตรียมสะหลุงหื้อที ป้อจะยะพิธีฮ้องขวัญ” แม่พยักหน้ารับคำสั่งรีบวิ่งออกไป ก่อนจะกลับเข้ามาด้วยเครื่องเขินทำขวัญ ที่มีไข่ต้ม ข้าวปั้น และกล้วย แม่ยื่นสายสิญจน์ให้พ่อ พ่อกำลังเริ่มพิธี ขณะที่พ่อกำลังอ่านโองการจากหนังสือตำรา ส่วนแม่ก็ดีดซึง 4 สาย เครื่องดนตรีประจำตัว ทันใดนั้นเองลมพัดแรงจากทั่วทุกสารทิศ หน้าต่าง บานพับ กระแทกกันปึงปัง ปึงปัง 

 ผีร้ายอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง มันหมายจะเข้าไปทำร้ายพ่อ แต่ด้วยบารมีแห่งบุญที่พ่อช่วยเหลือคนเจ็บมามาก

ปรากฏเป็นเกราะกันภัยให้พ่อ ผีร้ายยิ่งอาละวาดหนักขึ้น แม่ยังคงตั้งสมาธิดีดซึงด้วยทำนองที่มั่นคง แม้ใบหน้าถูกอาบไปด้วยคราบน้ำตา ทันใดนั้นเอง เกิดแสงสว่างขึ้นนอกหน้าต่างของบ้าน

.

.

ว๊าบ!!! ผีร้ายและผมก็ต้องหยุดด้วยแสงที่เจิดจ้านั่น

.

!!!!!!!!!!

.

.

“เจ้าผีร้าย จงปล่อยเขาเดี๋ยวนี้” เสียงชายคนนึง ที่รอบกายมีแสงเรืองรองตลอดเวลา ใบหน้าที่หมดจดรับกับรูปร่างที่สมส่วนเหมือนเทพบุตรที่หลุดมาจากนิยาย  

แสงรัศมีสีเขียวมรกตที่สว่างออกจากบริเวณกึ่งกลางกายส่องประกายจ้าขณะกำลังลอยตัวอยู่ในอากาศ ในมือของเขาถือเครื่องดนตรีเป็นพิณสีน้ำตาลทอง

แสงเปล่งชัดขึ้นเพราะเขาค่อยๆลอยเข้ามา ลอดช่องหน้าต่างเข้ามาในบ้านด้วยร่างโปร่งแสง แสงเจิดจ้ากว่าเดิมแต่ผมไม่ได้รู้สึกถึงอันตราย กลับรู้สึกเย็น อิ่มเอม สบายใจอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

แต่พวกผีร้ายนั่นมันกลับร้องโหยหวนไร้สติ ร่างกายมันเริ่มเปื่อยยุ่ย

“กลับสู่ยมโลกซะดีๆ อย่าให้ต้องทำร้ายกันเลย” ชายรูปงามเปล่งวาจาน่าเกรงขาม แต่สายตาดูทะเล้น

"!!!!...."

...

“บ่มีทางซะหรอก” ผีร้ายกล่าวอย่างไม่เกรงกลัว เสียงพิณจากชายผู้เป็นดั่งเทพบุตรจึงดังขึ้น 1 ครั้ง แสงสีเขียวสาดส่องไปที่ผีร้ายที่ดิ้นทุรนทุราย แต่ไม่นานควันดำก็ปัดเป่าความเจ็บปวดให้กับมัน

“เจ้าคิดว่าข้ายอมขายวิญญาณเพื่อแลกกับอำนาจแค่นี้เรอะ” ผีร้ายร่ายคาถาคุณไสย ปรากฏตาข่ายสีดำแผ่คลุมพ่อกับแม่ของสินทรายทันที

.

.

“ดูนี่ให้จงดี!!!”  “เพล้ง!!!”

เกราะแก้วของพ่อที่ป้องกันตนและครอบครัวแตกร้าว พ่อกับแม่สัมผัสได้ถึงอำนาจของคุณไสยตาข่ายสีดำที่เข้ากักขังพ่อกับแม่ เสียงอ่านโองการเริ่มแผ่ว แม่ขยับมือดีดซึงเครื่องสายไม่ได้ สีหน้าของทั้งสองเริ่มซีดเซียว ผมเริ่มหวั่นใจ มองหน้าเทพบุตรนั่นก็ยังดูนิ่งๆไม่ยอมทำอะไรสักที จนผีร้ายตะวาดใส่

“ข้าจะดูดเอาพลังวิญญาณพวกนี้มาเสริมอาคมแก่ข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของผีร้าย ผมไม่รีรอ จึงวิ่งกระโจนเข้าใส่ร่างมัน หมายจะแลกชีวิต ตายเป็นตาย

..

..... “ย๊ากกกกกกกกกกก”

.

.

 “เจ้าคนสิ้นคิด” มันบีบคอผมไว้ ตาแดงกร่ำเข้าใกล้แนบชิดสยองยิ่งนัก ผมชายตามองไปยังเทพบุตรนั่น เห็นท่าทางตกใจเล็กน้อยคล้ายว่าจะเป็นห่วงในตัวผม

หรือว่าผมทำอะไรผิดไปรึเปล่า เพราะเขาก็ตะวาดเสียงดังขึ้นมาจนผมตกใจกลัวไปหมด ไม่สิๆ เราต้องกลัวผีที่บีบคอเราสิถึงจะถูก

.

.

“ต่อหน้าเรา เจ้ากล้าเหิมเกริมขนาดนี้เชียวรึ” เทพบุตรชี้หน้าผมแล้วตะเบงเสียงดัง

"???? !!!!"

.

.

“ปะ ปะ เปล่า นะ ผมแค่จะช่วยพ่อกับแม่เท่านั้นเอง” ผมพยายามเอามือดึงมือของวิญญาณผีร้ายที่บีบคออยู่แล้วเปล่งเสียงแหบๆอธิบาย แต่ดูท่าทีเขาจะหัวเสียหน่อยๆแล้วพูดกลับผมว่า

.

.

                        "???? !!!!"

.

“ไม่ใช่นาย ชั้นตะโกนบอกไอ่ผีที่บังอาจทำตัวอวดดีต่างหาก หลบไปดิ๊!!”

.

เทพบุตรดูกวนๆ ชี้หน้า ใส่ผีร้าย มันแสยะยิ้มให้อย่างเลือดเย็น จากนั้นเสียงพิณดังก้องกังวาล บีบโสตประสาทของผีร้าย แสงสว่างวาบเกิดขึ้น คล้ายกับคลื่นเสียงที่สาดไปยังผีร้ายตรงหน้า

ผมรีบกระโจนตัวหนีออก

“บังคับชั้นเองนะ เจ้าผีมะลิงกิงก๊องงง” เทพบุตรดีดพิณไม่ยั้ง เสียงเพลงที่แรกดูราบเรียบ ตอนนี้จังหวะเริ่มวกวน ก่อกวน ยั่วยุกระแสจิตที่ไม่สงบ

วิญญาณผีร้ายเหมือนกำลังถูกทำลาย มันร้องโหยหวนดิ้นทุรนทุราย

.

.

“นี่มันเพลงอะไร ทำไมถึงร้ายกาจเยี่ยงนี้”

พวกผีร้ายดิ้นลงที่พื้น ของเหลวสีดำเมือกค่อยไหลออกตามรูทวารทั้ง 7 ทางปากและจมูกเละเทะไม่น่าดูเลยจริงๆ

“นี่ เดี๋ยวพี่จะบอกให้เองครับ น้อนๆ ถือว่าเอาบุญ"

"นี่คือ หนึ่งในบทเพลงพิฆาตแห่งคนธรรพ์” 

“ชื่อเพลง พิณคลั่ง สลายวิญญาณ” 

เสียงพิณรัวและเร็วขึ้น จังหวะถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถจับสังเกตการเคลื่อนไหวของนิ้วมือที่ดีดพิณนี้ได้เลย แสงสว่างสุดท้ายจากปลายนิ้วที่ดีดปัดแสงสีเขียวกระแทกเข้าที่ร่างผีร้าย สลายเป็นเถ้าธุลี

สินทรายมองด้วยความทึ่ง และตื่นตะลึง ตาข่ายสีดำที่กักขังพ่อแม่ไว้ได้จางหายไป ก่อนที่ทั้ง 2 จะค่อยๆรวบรวมสติลุกขึ้นมาที่ร่างกายซึ่งนอนแน่นิ่งของผม ดูท่าจะมองไม่เห็นกายละเอียดของผมที่ยืนอยู่หน้าเทพบุตรนี่สินะ

“ทะ ท่าน เป็นใคร” ผมรวบรวมความกล้าถามเทพบุตรชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันตรงหน้า

"มา ทงมาท่าน อะไรโว๊ะ จักรๆวงศ์ๆ อยู่เฉยๆ"

เทพบุตรที่อยู่ตรงหน้าดูท่าทางเหมือนคนปกติ ประหลาดแค่เพียงเสื้อผ้าการแต่งกายที่ไม่คุ้นตา เขากำลังใช้มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าถุงเล็กๆที่เขาพกมาด้วย ท่าทางเหมือนหาของที่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เพราะควักแล้วควักอีก

"โอ้โหววว อย่างกับกระเป๋า โดเรม่อน ใส่อะไรเข้าไปมั้งล่ะนั่น ทำไมของหล่นมากองเต็มพื้นเลย"

ผมประหลาดใจ แล้วก็ได้แต่ตั้งคำถาม แต่ดูท่าเขาจะวุ่นไม่ยอมตอบ จนกระทั่งหยิบขวดโหลใส ขวดนึงออกมาแล้วก็มีเศษสีขุ่นๆใสๆที่เพิ่งแตกสลายคล้ายเป็นชิ้นส่วนเศษวิญญาณของภูตผีที่เขาเพิ่งปราบได้สนิท
              

“เอ่อออ คือ ชั้นเป็น เทวาพิทักษ์ ของนายน่ะ สินทราย”

_____________________________________________________________________________________________

คำนำผู้เขียน

  “เคยคิดเล่น ๆ กันไหมว่า หากโลกมนุษย์ของเรามีมิติลี้ลับอยู่ แล้วพวกเขาก็ใช้ชีวิตเหมือนกับเรา ปะปนอยู่กับเรา แล้ววันนึงจู่ ๆ พวกเขาก็มาปรากฏตัวให้เราเห็นบ้าง

หรือบางโอกาส เราก็สามารถเข้าไปท่องเที่ยว ในมิติโลกลี้ลับของเขาบ้าง หากมันเป็นจริงขึ้นมา พวกเราคิดว่ามันจะสนุกแค่ไหนนะ

อย่างเช่น ดินแดนป่าหิมพานต์ ที่หลายคนรู้จักจากวรรณคดี บ้างก็รู้จักจากเรื่องราวพุทธประวัติ ถ้าดินแดนนี้มีอยู่จริง ๆ จะเป็นเหมือนอย่างที่เราเรียนรู้มาหรือไม่

ชาวเมืองหิมพานต์มีหน้าตาอย่างไร เขาใช้ชีวิตกันแบบไหน และที่สำคัญพวกเขาต้องมาเรียนหนังสือ หรือทำงานหาเลี้ยงปาก เลี้ยงท้องเหมือนกับพวกเรามั้ยนะ

เรื่องราวต่อจากนี้ จะชวนทุกคนมาสัมผัส กับอาณาจักรป่าไม้สีทอง ดินแดนลักษณะ 6 เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่พิศดาร และหนึ่งในนั้นคือเหล่าบรรดามนุษย์ครึ่งเทพ และนักเวทย์กายสิทธิ์ ดินแดนที่มีนามว่า “หิมวา”

เมื่อหลายพันปีก่อนดินแดนแห่งนี้คล้ายดั่งสวรรค์ชั้นต้นก็ไม่ปาน มองไปทางไหนก็มีแต่ความสุนทรีย์ สงบสุขเรื่อยมา จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดฝัน และบานปลายจนกลายเป็นสงครามล้างเผ่าพันธ์ุ สงครามที่เกิดขึ้นระหว่าง 2 ตระกูลใหญ่ สร้างความสั่นคลอนทั้งยมโลก ภพสวรรค์ และโลกมนุษย์

.

.

สงครามครั้งนี้ไม่ธรรมดา ตระกูลที่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ จะถูกอีกฝ่ายปกครอง บ้างถูกจองจำ บ้างถูกจับเป็นทาส เหล่านักเวทย์ผู้วิเศษที่ใช้เวทย์มนต์พลังธาตุในสายที่เป็นภัยต่ออาณาจักร ถูกยึดดวงแก้วประจำกายจนกลายเป็นผู้ไร้อาคม 

            แน่นอนว่าพวกเขาต้องหลบหนีมายังโลกมนุษย์

เราจึงอยากจะมาเตือนพวกมนุษย์เอาไว้ก่อน เพราะชาวเมืองหิมวาหลากหลายชนชั้น ความเก่งกล้าในการใช้เวทย์กายสิทธิ์ก็ต่างกันออกไป

ยิ่งพวกที่อำนาจบาทใหญ่ เป็นลูกท่านหลานเธอระดับชนชั้นผู้นำ ราชบุตรสืบวงศ์ตระกูลอีกพวกนี้มักเอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง เอาแต่ใจเป็นที่สุด มักจะหลอกล่อมนุษย์มาเป็นบริวาร นี่ก็คงได้วีซ่าผ่านกงศุลหรือกรมการต่างภพเข้าไปอยู่อาศัยในโลกมนุษย์ได้เป็นปีๆกันแล้วสินะ

ดีไม่ดีตอนนี้คุณอาจจะตกเป็นบริวารของพวกเขาเหล่านั้น ไปแล้วก็เป็นได้

                 .

.

.

             อาณาจักรหิมวานั้นมีความต่างจากป่าหิมพานต์ แม้ลักษณะจะมีป่าไม้สีทองคล้าย ๆ กัน ต่างกันที่ ที่นี่เป็นมิติมหัศจรรย์แหล่งอาศัยของมนุษย์ครึ่งเทพ เป็นผู้สืบเชื้อสายจากเทพสวรรค์

นักเวทย์กายสิทธิ์ ทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์มนุษย์นั่นเอง เรียกง่าย ๆ ว่า บรรพบุรุษของพวกเราชาวหิมวา เป็นเทพสวรรค์ที่มารักกับมนุษย์

     ซึ่งแต่เดิมในตอนนั้น จิตใจของมนุษย์ยังมีแต้มบุญ มากกว่าแต้มทมิฬ หรือพูดง่ายๆ ไม่ค่อยมีใครนิยมทำบาป มักโกรธ ไม่ค่อยมีเรื่องต่อยตี 

    ตั้งแต่พวกเราเหล่านักเวทย์ชาวหิมวาจุติเกิดขึ้น ก็ได้รับหน้าที่อันยิ่งใหญ่

นั่นคือ ปกป้อง ดูแล คุ้มครองมนุษย์ นำพามนุษย์ทำแต่ความดี สะสมกำลังบุญเพื่อให้มีพลังระดับขั้นกายทิพย์ที่สามารถไปเกิดใหม่บนสวรรค์

เพราะเวลานี้พบว่าจำนวนประชากรบนเทวสภานั้น มีน้อยลงทุกที วิมานหลาย ๆ ที่ก็รกร้างว่างเปล่า กำลังบุญของมนุษย์มีไม่มากพอแม้แต่จะเกิดใหม่เป็นเทพชนชั้นบริวารด้วยซ้ำ

สงสัยว่าเรารู้ได้ไงใช่ไหม ก็เพราะเราคือชาวเมืองหิมวากลุ่มแรกที่จุติมาไงล่ะ 

แล้วข่าวลับนี่ ก็ไปได้ยินมาตอนไปฝึกงานเป็นเจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์ เป็นนักเรียนกุมภัณฑ์ หรือตำรวจในยมโลกน่ะสิ

ที่เมืองหิมวา เรามีมหาวิทยาลัยรวบรวมวิชาชีพเก่าแก่ที่สืบทอดมาจากเทพหิมพานต์

มีทั้งคนที่เรียนจบไปเป็น ยมทูต ผีฟ้า บ้างก็ร่างทรง เป็นเจ้าที่ประจำศาลหลักเมืองก็มี นี่ยังไม่รวมกับอาชีพอัปสรานางรำต่างๆ และพวกนายช่างหลวง

พวกเขามีหน้าที่นำพาดวงวิญญาณของมนุษย์ไปยังศาลพิพากษาต่อหน้าพญายมราช เสียดายดวงวิญญาณเหล่านั้น หากนักเวทย์กายสิทธิ์มีมากพอ คงจะนำพามนุษย์ไปสู่ภพสวรรค์ได้มากขึ้น ชาวหิมวาจึงต้องเร่งฝึกพลังเวทย์ เพื่อลงไปเป็นผู้พิทักษ์กายสิทธิ์คอยชักนำมนุษย์ให้ไปสู่หนทางที่ถูกที่ควร สักที

เห้อออ! บ่นแล้วก็เหนื่อย เงินเดือนก็น้อย

แม้ว่าเราชาวหิมวาจะไม่ค่อยมีเรื่องจำเป็นต้องใช้ แต่การเป็นนักเวทย์กายสิทธิ์

จะต้องดูแลมนุษย์ 1 คน ดูแลตั้งแต่พวกเขา เ กิ ด !! จน ต า ย !!

เหมือนเทวาพิทักษ์ หรือเทวดาประจำตัว

แต่หากนักเวทย์กายสิทธิ์เป็นฝ่ายตายจากไปก่อน เราเองในฐานะเพื่อนนักเวทย์ก็จะต้องรับช่วงดูแลมนุษย์ผู้นั้นต่อ คือพวกมนุษย์ดูแลตัวเองไม่ได้จริง ๆ

..เผลอเป็นเสร็จ..

ถูกอำนาจมืดยั่วยุเอาได้ง่ายๆ

.

.

บ่นมากกว่านี้ไม่ได้ละ ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ไม่เช่นนั้นอาจถูกลงโทษจากเหล่านักเวทย์ที่มาจากสายวิทยาธรผู้คุมกฏและเป็นใหญ่ในหิมวาได้ ต้องขอตัวไปก่อนละกัน..”

.

.

นิยายจิตวิทยาแฟนตาซี “เพื่อนรักนักเวทย์”

ภาค 1 : วุ่นนัก..รักโรลเพลย์

    
     เป็นงานเขียนจากจินตนาการโดยสถานที่และเนื้อหาส่วนนึงได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องราวของป่าหิมพานต์และความเชื่อบางส่วนเกี่ยวกับกายสิทธิ์ที่มีการบันทึกไว้ เป็นการเขียนที่สมมติขึ้น เพื่อความบันเทิงและสาระด้านศาสตร์จิตวิทยาเข้าใจตนและผู้อื่น ไม่มีเจตนาลบหลู่ศาสนา ศรัทธาความเชื่อหรือใดๆก็ตาม

นิยายฉบับนี้เป็นแนวแฟนตาซี ดราม่า สืบสวนสอบสวน และความรักที่หลากหลาย รวมถึง Boy Love / Yaoi

“เมื่อเอ่ยถึงป่าหิมพานต์ หลายๆคนอาจจะนึกถึงละครจักรๆวงศ์ๆ หรือมิติของดินแดนที่มีป่าเขา แม่น้ำและสัตว์วิเศษ ซึ่งทุกอย่างล้วนแปลกตา แต่จากนี้ไป ทุกคนจะมีภาพจำใหม่ ถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้น

เพราะโลกใหม่ที่กำลังจะพาทุกคนไปนั้น ชื่อว่า หิมวา อาณาจักรป่าไม้สีทอง ซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่ของเหล่านักเวทย์มนุษย์ครึ่งเทพผู้สืบเชื้อสายมาจากเทพสวรรค์ มีหลากหลายวงศ์ตระกูล 

ทั้งจากสายวิทยาธร คนธรรพ์ ฤาษี นาค ครุฑ ยักษ์ และอีกมากมาย แต่อย่าเพิ่งเข้าใจอะไรผิด ชาวเมืองหิมวาเราเป็นเพียงมนุษย์ครึ่งเทพ  และพวกเราที่นี่ต่างก็มีอาชีพ มีการมีงานทำตามความถนัดเพื่อเลี้ยงปากท้อง ส่วนใครฝึกวิชากายสิทธิ์มีพลังเวทย์ก็จะนิยมไปรับหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ปกปักษ์คุ้มครองมนุษย์จากอสูรแห่งความมืด นั่นคือ อาชีพที่สูงส่งที่สุดของอาณาจักรเลยล่ะ ว่าแล้วเราไปโลกมนุษย์ดีกว่า เพราะว่าที่นั่นมีเจ้ามนุษย์หน้าใสตาดำๆคนนึงที่ต้องคอยดูแล ไว้เจอกันนะ” 

ติดตามข่าวสารได้ที่

https://www.facebook.com/TheHIMVA    
         ช่องสตรีมเกม Roleplay

: https://youtu.be/nhoO0beadug

สงวนลิขสิทธิ์ by บริษัท นวัตกรรมสร้างสรรค์การศึกษา จำกัด

บรรณธิการ : HABITON

ผู้เขียน 

นามปากกา : ลอดช่อง